Een onvergetelijke kerst Door Werner van Looij Mijn vader hield niet van verrassingen. Dit had hij zich onvoldoende gerealiseerd toen hij mijn moeder trouwde . Waar hij zich ook geen rekenschap van had gegeven, is dat zij niet alleen zou blijven. Zo zou zij hem vier kinderen baren, waarvan er drie sterk op haar leken, zodat hij zich thuis in een spiegelzaal bevond waar hem vanuit alle hoeken en gaten afspiegelingen van zijn echtgenote naderden. Ikzelf leek op geen van beiden, niet de geringste overeenkomst /een wonderlijke speling van de natuur, blank ei in een gespikkeld nest. Toen ik daar de leeftijd voor had, ben ik in de sociale omgeving van mijn ouders gaan speuren naar volwassenen met wie ik mogelijk enige gelijkenis vertoonde, een gewoonte waarmee ik ook naarmate het leven voortschreed nooit helemaal heb kunnen breken. Een volgende verrassing die het huwelijk mijn vader bezorgde, was mijn oom sal. Hij was mijn moeders broer, die twee waren erg op elkaar gesteld. Soms zagen we hem jaren niet, totdat hij opeens weer opdook, de bonte prins van twijfelachtige levenswandel, zoals mijn vader hem noemde. Toen mijn oom sal op een winterdag het pad opreed in een gehuurde bestelbus met donkere ruiten, heb ik mijn vaders feestelijke kerststemming zien barsten als een autoruit. Oom Sal begroette ons met het enthousiasme van een speelse hond. Hij sloeg mijn vader amicaal op de schouders en negeerde hem verder volkomen, iets dat gezien hun moeizame relatie ook de beste keuze was. “Je prikt,” riep mijn moeder terwijl haar wangen werden gekust. Vervolgens riep oom Sal ons bij zich. Hij knielde neer en omhelsde me. De haren van het bont kriebelden in mijn neus. De jas stonk naar een hond die in de regen heeft gelopen. “Je wordt groter en die deuk in je kin ook,” sprak hij met de breekbare stem van iemand die lang niet heeft gesproken. “Heb je cadeaus meegenomen?” vroeg mijn jongste zus. Oom Sal grinnikte. “Ik heb alles bij me.” Dat bleek niet gelogen. Het bestelbusje was gevuld met al zijn bezittingen. In de huiskamer knetterde het haardvuur. Mijn vader sprak geen woord, maar ik zag zijn lippen langzaam versmallen tot dunne lijnen terwijl mijn oom verklaarde uit huis te zijn gezet door zijn huisbaas. Mijn moeder luisterde gelaten terwijl Oom Sal vertelde dat hij aan de grond zat. “Waarschijnlijk voor korte duur. Een week, hooguit twee weken. Ik verwacht elk moment bericht van Ravensburger, voor de afname van digitale dobbelstenen.” Oom Sal had patent aangevraagd en gekregen voor zijn uitvinding: een elektronische dobbelsteen die verwerkt kon worden in bordspelen en bij de druk op een knop een willekeurig nummer tussen één en zes toonde op een lichtgroen venster. “Het zal een revolutie betekenen voor het mens-erger-je-niet-spel! Met het voorschot kan ik de huur voor een huisje opbrengen. Mag ik totdat het goede nieuws komt hier overnachten?” “Gaan jullie even boven spelen,” sprak mijn moeder tot ons. Als een zwaan die haar jong naar het water loodst, stuurde ze ons de trap op. Ik wilde blijven en voelde de opwinding die ik ook voelde als ik buiten op de veranda bleef kijken naar uit elkaar spattende bliksemschichten tijdens een zomerse bui waarvoor je beter schuilen kan. Nu moest ik het aanzwellende donderen vanaf mijn zolderkamer horen, zonder er één woord van te verstaan. Mijn vader verscheen in de deuropening van mijn kamer. “We gaan wat plaats vrijmaken voor de spullen van jouw oom,” sprak hij met de ingetogen stem van iemand die is verslagen, maar met de felheid in zijn En de winnaar is...
WK-fotowedstrijdHeeft u een drukwerk, digitaalbladeren of digitale clubmagazines? Gebruik Online Touch: relatiemagazine converteren naar een digitale publicatie.
Er is Post WK 2010 Lees publicatie 1Home